GMINY ZRZESZONE

Stowarzyszenie Lokalna Grupa Działania Ziemia Zamojska zrzesza dziewięć gminy z terenu powiatu zamojskiego.

W ramach rozmów z poszczególnymi gminami zainteresowanymi przystąpieniem do partnerstwa określono zasięg terytorialny LGD, który obecnie obejmuje następujące gminy: Gmina Grabowiec, Gmina Komarów-Osada, Gmina Łabunie, Gmina Miączyn;, Gmina Sitno;, Gmina Skierbieszów, Gmina Stary Zamość.


GMINA GRABOWIEC

GMINA położona jest w południowej części województwa lubelskiego, w powiecie zamojskim i graniczy: od północy z gminami Wojsławice, Uchanie, od wschodu z gminą Trzeszczany, od południa z gminą Miączyn oraz od zachodu z gminą Skierbieszów. Obszar gminy zaliczany jest do subwołyńskiego okręgu botanicznego z bogactwem gatunków kierunkowych i botanicznych. Występuje tu unikalna fauna i flora, rezerwaty, pomniki przyrody oraz otulina Skierbieszowskiego Parku Krajobrazowego. Najwyższy szczyt wznosi się na wysokość 308 m npm., natomiast najniższy ma 200,2 m npm. Różnica wysokości wynosi więc 107,8 m.

Gmina jest dość dobrze skomunikowana, siedziba gminy oddalona jest około 32 km od siedziby powiatu i ok. 100 km od siedziby województwa. Powierzchnia gminy wynosi 12.888 ha, w której znajduje się 24 sołectw. Ludność gminy na dzień 31grudnia 2006 roku wynosiła 4671 osób.

Układ komunikacyjny gminy tworzą drogi o znaczeniu powiatowym i gminnym. Drogi gminne liczą ok. 44 km, w tym o nawierzchni utwardzonej 9,4 km, pozostałe to drogi gruntowe. Łączna długość dróg powiatowych na obszarze gminy wynosi 70 km, w tym o nawierzchni utwardzonej 58 km.

Struktura gospodarcza gminy jest zdecydowanie monofunkcyjna zdominowana przez rolnictwo, z którym związane jest ponad 90 % ogółu pracujących. Podstawą działalności rolniczej są bardzo korzystne warunki naturalne, które pod względem wartości rolniczej przestrzeni produkcyjnej kwalifikują gminę na 8 miejscu na Zamojszczyźnie. Gmina znajduje się w rejonie glebowo – rolniczym Działy Grabowieckie. Gleby klas od I do IIIa zajmują 81,1 % ogółu gruntów ornych.

Szansą dla gospodarstw rolnych jest rozwój turystyki kwalifikowanej pieszej, rowerowej, konnej oraz agroturystyka.

GRABOWIEC – Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1268 r.,zawarta jest w kronice ruskiej, to Gród obronny zw. Latopis Hipacki. W XIII w. jak wynika ze  źródeł w Grabowcu istniał ważny gród obronny na szlaku handlowym biegnącym z Włodzimierza Wołyńskiego do Zawichostu. Jako miasto występuje Grabowiec w 1366 roku kiedy wraz z innymi miastami (Bełzem, Chełmem i Szczebrzeszynem) odstąpiony został przez Litwinów Kazimierzowi Wielkiemu. W 1372 roku rządy na Rusi objął Władysław Opolczyk, Grabowiec w tym czasie pełnił funkcję powiatu, potwierdza to dokument z 1378 roku. W dziesięć lat później, w 1388 roku król Władysław Jagiełło nadał ziemię bełską, w skład, której wchodził Grabowiec Ziemowitowi IV księciu mazowieckiemu. Odtąd aż do pierwszego rozbioru Polski Grabowiec pozostaje stolicą powiatu, najpierw w księstwie bełskim, a od 1462 roku w województwie bełskim. W 1394 roku Ziemowit IV utworzył w Grabowcu parafię rzymsko-katolicką, bardzo rozległą, obejmującą 26 wsi. Po pierwszym rozbiorze Polski, latem 1772 roku do Grabowca wkroczyły wojska austriackie. Po odejściu Austriaków w 1809r. Grabowiec został włączony do Księstwa Warszawskiego. Decyzje, które zapadły w 1815r. na kongresie wiedeńskim sprawiły, że Grabowiec znalazł się w granicach Królestwa Polskiego. Dekretem carskim z 19 grudnia 1869r. miasto Grabowiec zostało zamienione na osadę, którą pozostaje do dziś. Rok 1918 przyniósł niepodległość państwu polskiemu, dla Grabowca skończyły się lata zaboru rosyjskiego, a następnie okupacji austriackiej i działań wojennych, dla osady rozpoczął się nowy etap rozwoju gospodarczego i politycznego.

Obecnie na terenie Grabowca mają swoje siedziby: Urząd Gminy, Bank Spółdzielczy, Zespół Szkół im. H. Sienkiewicza, Zespół Szkół Ponagimnazjalnych, parafia rzym-katolicka, Gminny Ośrodek Kultury, poczta, Zakład Gospodarki Komunalnej, Regionalna Izba Pamięci oraz sieć sklepów i zakładów usługowych. W 2008 roku w dniach 6-7 września Grabowiec obchodził jubileusz 740- lecia.


GMINA KOMARÓW-OSADA

Gmina Komarów-Osada licząca 122,79 ha km2 i około 6000 mieszkańców, położona jest w południowo-wschodniej części Województwa Lubelskiego. Wchodzi w skład Powiatu Zamojskiego i podzielona jest na 26 sołectw. Jest gminą typowo rolniczą, o dużym potencjale produkcyjnym z uwagi na dogodne warunki agroklimatyczne. Największą miejscowością w gminie jest miejscowość Komarów-Osada, gdzie mieści się siedziba administracji gminy. Miejscowość ta jest także ośrodkiem usługowym dla ludności i rolnictwa, położona przy głównym ciągu komunikacyjnym, każdy poniedziałek w Komarowie jest dniem targowym, który skupia ludność z terenu gminy i nie tylko.

Teren Gminy Komarów-Osada położony jest w dwóch makroregionach, są to: Wyżyna Lubelska i Wyżyna Zachodniowołyńska. Północno-zachodnia część gminy, położona jest w mezoregionie Wyżyny Lubelskiej, w tzw. Padole Zamojskim. Pozostały obszar leży w dwóch mezoregionach Wyżyny Zachodniowołyńskiej: Grzędzie Sokalskiej i Kotlinie Hrubieszowskiej.

Najstarsza wzmianka źródłowa o Komarowie pochodzi z 1435 roku, kiedy Wieś Komarów stanowiąca własność dziedzica Wawrzyńca, została włączona do erygowanej wówczas parafii w Łabuniach. Wieś jednak powstała wcześniej i była lokowana na prawie magdeburskiem. W 1578 roku Komarów, zwany wówczas Komorowem, był majętnością rozdrobnioną, należącą do siedmiu Komorowskich, Wołkowiskiego, Zamoischkiego i Melcherowiczów. Właścicielem Komarowa w początku XVIII wieku był Hrabia Michał Wielhrowski, ale już w roku 1747 przeszedł na własność Hrabiego Jana Miera starosty tyszowieckiego i kasztelana inflanckiego. W 1748 roku Hrabia Mier uzyskał dla Komarowa prawa miejskie. Po Mierach Komarów przeszedł do Walentego Gołuchowskiego.

W 1868 roku Komarów został pozbawiony praw miejskich. W 1872 roku nastąpiła parcelacja dóbr komarowskich, ziemie dworską wykupili przeważnie koloniści z Galicji.

Gmina Komarów zapisała się także w najnowszej historii. Na polach Wolicy Śniatyckiej w 1920 roku rozegrała się największa bitwa kawalerii polskiej, w wyniku której została rozgromiona i zmuszona do odwrotu 1-sza Armia Konna Budionnego. Także II wojna światowa nie oszczędziła tutejszej ludności. Komarowskie wsie dotknęły liczne wysiedlenia, dużą grupę ludności spotkał los nieznany, wiele dzieci podzieliło los Dzieci Zamojszczyzny. W 1942 roku Niemcy przeprowadzili na terenie Komarowa akcje skierowana przeciwko ludności narodowości żydowskiej. W latach 1918-1975 Ziemia Komarowska należała do powiatu tomaszowskiego. Po reformie w 1975 roku znalazła się w granicach nowo utworzonego województwa zamojskiego, zaś od stycznia 1999 roku wchodzi w skład powiatu zamojskiego, województwo lubelskie.


GMINA ŁABUNIE

Gmina Łabunie położona jest nad rzeką Łabuńką na styku Padołu Zamojskiego, Grzędy Sokalskiej i Roztocza Środkowego przy trasie Lublin- Lwów. Osobliwości przyrody i zabytki, w których teraźniejszość spotyka się z przeszłością czynią z naszej gminy znakomite miejsce do wypoczynku.

Tylko u nas w parkowych alejkach można stanąć oko w oko z Białą Damą- siostrą króla Stanisława Poniatowskiego, kasztelanką Ludwiką, żoną Jana Jakuba Zamoyskiego.

Nigdzie więcej nie istnieje “bezednia”…

Mało kto w Polsce widział cmentarz założony na planie koła.

Zapraszamy na parkowe ścieżki i polne bezdroża.

Niewątpliwie największym atutem gminy Łabunie jest jej położenie przy trasie krajowej Nr 17 Lublin- Lwów, 11 km od Zamościa. Jest jedną z mniejszych obszarowo gmin powiatu zamojskiego. Składa się z 13 sołectw, z których największe- Łabunie- jest siedzibą gminy od momentu jej powstania w 1862r.

Łabunie to dawna siedziba wiejska posiadaczy ziemskich. Rezydowały tu m.in. rody Łabuńskich herbu Zagłoba, Oleśnickich herbu Radwan, Zamoyskich herbu Jelita, Grzębskich herbu Jastrzębiec, Tarnowskich herbu Leliwa i Szeptyckich herbu własnego.

Wieś położona jest w dolinie malowniczej, zabagnionej rzeki Łabuńki- prawobrzeżnego dopływu Wieprza. Obszar ten został wpisany na listę Natura 2000 i funkcjonuje pod nazwą Dolina Górnej Łabuńki. Występują tu ptaki łowne z grupy bekasów- dubelt, z rzędu chruścieli derkacz i z rodziny ptaków leśno – parkowych- dzięcioł białoszyi.

Spośród wielu ciekawych miejsc w gminie na miano wyjątkowych zasługują: zespoły pałacowo- parkowe w Łabuniach i Łabuńkach i kościół pod wezwaniem św. Dominika i Matki Boskiej Szkaplerznej z oryginalnym ogrodzeniem, którego filary zwieńczają postacie 22 świętych. Kościół został zbudowany w stylu renesansu lubelskiego. W jego wnętrzu skrył się, choć dla wszystkich dostępny- obraz Zofii z Fredrów Szeptyckiej, córki komediopisarza Aleksandra Fredry.


GMINA MIĄCZYN

Gmina Miączyn położona jest w obrębie Kotliny Hrubieszowskiej i Działów Grabowieckich. Kotlina Hrubieszowska obejmuje południową część gminy, natomiast Działy Grabowieckie zajmują północną część gminy. Prawie na całym obszarze Gminy Miączyn występuje typ gleby zwany czarnoziemem, lecz również w południowej części Gminy spotyka się także gleby brunatne, a w dolinach rzek torfowo-bagienne.

Największa wyniosłość terenu występuje w Czartorii ( 273,2 m n.p.m.), a najniżej położony teren znajduje się w Kolonii Horyszów (198,6 m n.p.m). Przez środek gminy przepływa rzeka Siniocha, lewobrzeżny dopływ Huczwy. Natomiast w części południowo-wschodniej płynie Wolica prawobrzeżny dopływ Wieprza.

Rześba terenu jest równinna w obrębie Kotliny Hrubieszowskiej, zaś bardzo pofałdowana tworząca liczne garby terenowe na obszarze Działów Grabowieckich. Na omawianym terenie występuje klimat kontynentalny. Roczna ilość opadów wynosi średnio ok. 600 mm. Ważną cechą tego klimatu jest występowanie dużej ilości dni słonecznych.

Gmina Miączyn położona jest we wschodniej części powiatu zamojskiego. Powierzchnia Gminy to 156 km2 , w tym użytki rolne to 12 862 ha, a lasy 1 698 ha.

Gmina liczy 6 612 mieszkańców, jest gminą typowo rolniczą, a wśród upraw największe areały zajmują: pszenica, buraki cukrowe, jęczmień, rzepak.

Przez teren Gminy przebiega droga krajowa Nr 74 Zamość- Hrubieszów – granica państwa z przejściem w Zosinie oraz linia kolejowa Zamość – Hrubieszów i szerokotorowa Linia Hutniczo – Siarkowa. Na terenie gminy działalność gospodarczą prowadzą 154 podmioty. Są to głównie podmioty prowadzące handel, a więc sklepy spożywczo przemysłowe lub przemysłowe. Takich przedsiębiorców jest 50. Usługi transportowe wykonuje 16 podmiotów, natomiast w zakresie usług budowlanych zarejestrowanych jest 34 przedsiębiorców.

W gminie funkcjonuje 1 piekarnia, 3 stacje paliw, 2 młyny gospodarcze, 4 zakłady mechaniki pojazdowej. Handlem obwośnym zajmuje się 18 podmiotów. Ponadto istnieje Gminna Spółdzielnia “SCh”, Spółdzielnia Kółek Rolniczych, Stacja Obsługi Pojazdów, Przedsiębiorstwo Wielobranżowe “ALFA”.


GMINA SITNO

Gmina Sitno położona jest w powiecie zamojskim województwa lubelskiego. Cały teren gminy Sitno położony jest w południowo-wschodniej części tzw. Padołu Zamojskiego. Tylko niewielki, północno-wschodni skrawek jej obszaru, leży w obrębie Działów Grabowieckich, które razem z Padołem Zamojskim wchodzą w skład Wyżyny Lubelskiej. Liczy około 7000 mieszkańców i zajmuje powierzchnię 112,6km2. Na terenie gminy jest 20 sołectw.

Tereny obecnej Gminy Sitno leżały niegdyś na granicy ziemi bełskiej i chełmskiej w powiecie grabowieckim. Pisane wzmianki o osadzie pochodzą z 1531 r. Wtedy już istniała tu parafia prawosławna z cerkwią drewnianą. W końcu XVI w. większość terenów obecnej gminy weszło w skład Ordynacji Zamojskiej wielkiego niepodzielnego majątku, którego właścicielem był Jan Zamoyski – kanclerz i hetman wielki koronny, fundator miasta – twierdzy Zamościa. Część ziem była nadal własnością drobnej szlachty zagrodowej (Sitanieckich, Horyszowskich i Malczewskich).

W XIX w. Sitno było własnością Kornela Malczewskiego. Nad Czarnym Potokiem funkcjonował młyn wodny oraz gorzelnia. Gorzelnia przynosiła właścicielom duże profity, które pozwoliły na wybudowanie pięknego pałacu. Istniała również cerkiew drewniana p.w.św. Włodzimierza.

W XX w. przez teren przeszły nawałnice wojenne. Walki przyniosły wiele zniszczeń. Czas okupacji niemieckiej to dla mieszkańców gminy Sitno okres pacyfikacji wsi, masowych wysiedleń ludności, mordów i egzekucji publicznych. W 1944 roku po wkroczeniu na tereny Zamojszczyzny Armii Czerwonej i po rozpoczęciu urzędowania PKWN-u zlikwidowano Ordynacje Zamojską. W 1972 roku wprowadzono podział na gminy już w dzisiejszym kształcie. Na mocy Ustawy z dn. 29 listopada 1972 roku oraz uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie utworzona została Gmina Sitno.

Gmina Sitno od 2001 roku posiada herb. Wszystkie elementy godła maja powiązanie z historią gminy.


GMINA SKIERBIESZÓW

W roku 1426 Król Władysław Jagiełło nadał biskupowi chełmskiemu Janowi z Opatowca Zborowskiemu, zwanemu Biskupcem, wieś Skierbieszów. W roku 1436 za pozwoleniem króla Kazimierza Jagiellończyka osada Skierbieszów otrzymała prawa miejsckie. Skierbieszów został drugą po Kumowie rezydencją biskupów chełmskich.

Na wschód od miasta, na miejscu zwanym dziś “Zamczyskiem”, prawdopodobnie biskup chełmski Jerzy Zamoyski wybudował otoczny bagnami Zamek. Zamek ten uległ zniszczeniu podczas jednego z częstych napaów nieprzyjacielskich i nie został juz odbudowany. Kolejną swoją rezydencję biskupi wznieśli na północ od miasta, za rzeką Wolicą, łącząc dwór z miastem nową drogą i mostem na rzece. Dwór przetrwał do I wojny światowej. Po 1783 roku za rządów austriackich dobra biskupie zostały skonfiskowane i sprzedane hr Józefowi Ostrorogowi. Po Ostrorogach preszły do Dunin-Brkowskich. Kolejnymi właścicielami Skierbieszowa byli Mościccy (rodzice Ignacego Mościckiego Prezydenta RP w latach 1926-1939), Borzuchowscy, Wydżgowie, ostatnią właścicielką była Maria Niklewiczowa, autorka wielu powieści m. in. legend o Skierbieszowie.

W roku 1942 Skierbieszów i okoliczne wsie zostały wysiedlone przez okupanta, a wiele mieszkańców dostało się do obozów koncentracyjnych. Na ich miejsce zostali nasiedleni koloniści niemieccy (w osadzonej tu niemieckiej rodzinie urodził się m. in. obecny prezydent Niemiec – Horst Köhler).

Gmina Skierbieszów położona jest w południowo-wschodnim regionie Polski, w województwie lubelskim, powiecie zamojskim. Obszar gminy w całości położony jest na terenie Działów Grabowieckich, będących częścią mezoregionu wchodzącego w skład Wyżyny Lubelskiej. Gmina ma obszar typowo rolniczy. Powierzchnia wynosi 139 km2. Na terenie gminy znajduje się 30 miejscowości. Teren całej gminy objęty jest Skierbieszowskim Parkiem Krajobrazowym. Rolniczy charakter i woda powodują, że głównymi kierunkami rozwoju gminy są: rolnictwo, przetwórstwo rolno-spożywcze, turystyka oraz drobna przedsiębiorczość.


GMINA STARY ZAMOŚĆ

Gmina Stary Zamość jest gminą wiejską o charakterze rolniczym, ma obszar 97,19 km2; 5630 mieszkańców. Część terenów gminy leży w obszarze tzw. Działów Grabowieckich – stanowiących wschodni kraniec Wyżyny Lubelskiej. Druga część zamyka się w obszarze tzw. Padołu Zamojskiego. Wschodnia część gminy leży na skraju Skierbieszowskiego Parku Krajobrazowego, gdzie znajduje się rezerwat typu leśnego Pańska Dolina. Na początku wsi od strony zachodniej stoi Kościół Parafialny Wniebowzięcia N.M.P. z 1592 r.

Pierwsza wzmianka o Starym Zamościu pochodzi z 1440 roku, gdy właścicielem wsi został Andrzej Piwo z Opulska. W 1443 roku sprzedał on Tomaszowi z Łaźnina Wierzbę i Zamoście (Stary Zamość). Od 1472 roku, kiedy to na tych terenach osiedlił się protoplasta rodu zamojskich, do XIX w. był władany przez ród Zamojskich. Kiedy kanclerz wielki koronny Jan Zamojski założył w 1580 roku miasto Zamość, wieś nazwana została Starym Zamościem. Przez Stary Zamość przebiega istniejący do dzisiejszych czasów trakt, oznakowany starymi murowanymi kapliczkami, którym przejeżdżał Kmicic w drodze z Zamościa co zostało opisane przez Henryka Sienkiewicza w “Potopie”, obecnie nazywany jest Gościńcem Kmicica.

Miejscowość w drugiej połowie XIX w. miała dwie nazwy, Stary Zamość Ordynacki i Stary Zamość Kościelny; wynikało to stąd, że część mieszkańców była zmuszona odrabiać pańszczyznę w folwarku ordynackim, część zaś w folwarku kościelnym. Położenie wsi, obok skrzyżowania dróg wiodących do Krasnegostawu i Lublina, Zamościa, gromady Skierbieszów i gromady Nielisz sprzyjało rozwojowi ekonomicznemu regionu przez co władze carskie skupiły tu niezbędne urzędy obsługujące ludność miejscową i okoliczną. W ten sposób powstała gmina Stary Zamość, uruchomiono też na miejscu sąd do spraw administracyjnych i działów majątkowych, pocztę i szkołę.

Gmina Stary Zamość jest miejscem, w którym urodził się i tworzył Karol Namysłowski – znany kompozytor, dyrygent, skrzypek, twórca orkiestry włościańskiej, najstarszej w Polsce orkiestry symfonicznej, noszącej imię swojego założyciela, powstałej 4 listopada 1881 roku (20 lat przed Filharmonią Narodową). Na miejscowym cmentarzu parafialnym znajduje się grobowiec rodziny Namysłowskich.

W gminie odbywają się cykliczne uroczystości i imprezy, takie jak: odpust 15 sierpnia w miejscowym kościele parafialnym, zawody sportowe: gminny turniej piłki nożnej o Puchar Wójta, Halowy Turniej Piłki Nożnej, Młodzieżowy Turniej Sportowy w dwóch dyscyplinach: piłce nożnej i siatkówce plażowej, szkolny Turniej Mistrzów w piłkę nożną oraz festyn rodzinny.

Powstałe w 2008 roku Muzeum Ziemi Starozamojskiej, posiada w swojej kolekcji eksponaty historyczne oraz wystawę z twórczością miejscowych artystów plastyków.


GMINA SUŁÓW

Siedziba gminy, położona w środkowej części gminy, nad rzeką Por, na pograniczu Roztocza i Padołu Zamojskiego. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1390 (M. Stworzyński 1834, s. 62). W 1394 roku Dymitr z Goraja przeznaczył wieś na uposażenie plebana nowo utworzonej parafii w Szczebrzeszynie. Sułów liczył wówczas 343 morgi pola ornego czyli ok. 7 łanów ( M. Stankowa 1975, s. 22). Według rejestru poborowego w 1564 roku było tu 7 i 1/2 łana użytków, 4 zagrodników z ziemią i 2 komorników (A. Jabłonowski 1902, s.201).

W 1593 roku kanclerz Jan Zamoyski pozwolił plebanowi ks. Sebastianowi Kickiemu na wydzierżawienie Sułowa i Sułówka na trzy lata (A. Tarnawski 1935, s. 391). Wieś pozostawała na uposażeniu plebanów szczebrzeskich do roku 1865. Spis z 1827 roku notował wieś w powiecie zamojskim i parafii Szczebrzeszyn. Liczyła wówczas 37 domów i 252 mieszkańców (Tabela…,t. II s. 210). W 1865 roku dawne dobra plebańskie w Sułowie kupiła Zofia z Drzewieckich Małuja, po której w 1895 roku odziedziczył syn – Marian Małuja (APZ, Akta hipoteki Sułów). Pod koniec XIX wieku wieś liczyła 48 domów i 362 mieszkańców, katolików oraz 779 mórg ziemi. Folwark obejmował wtedy 5 domów i 683 morgi powierzchni (SGKP, wypisy, s. 370). Według spisu z 1921 roku wieś liczyła 90 domów i 541 mieszkańców, w tym 1 Ukrainiec i 20 Żydów, natomiast kolonia liczyła 27 domów i 155 mieszkańców, w tym 3 Żydów (Skorowidz…., t. IV, s.127). W 1929 roku wybuchł pożar w Sułowie, który strawił 40 budynków (M. Skiba 1996, s.117).


GMINA NIELISZ

Pierwsze wzmianki o Gminie pochodzą właśnie z tych czasów, kiedy to Władysław Jagiełło (1388 r.) podarował Dymitrowi z Goraja włość szczebrzeską, w skład której wchodził m.in. Złojec i Gruszka. O Nieliszu więcej możemy dowiedzieć się ze źródeł pochodzących z roku 1564, kiedy to odbyła się pierwsza lustracja. Właścicielami części ziem nieliskich w tym czasie byli Anna i Tomasz Nieliscy, Stanisław Rudnicki, Mikołaj Romanowski i Stanisław Dobrzycki. W 1593 r. wieś została włączona do dóbr Ordynacji Zamojskiej. Według rejestru poborowego z 1578 roku wieś liczyła 6,5 łana (109,2 ha) gruntów uprawnych, zaś rejestr z 1589 roku wykazywał istnienie stawu. W pierwszej połowie XVII wieku, dziedzicem Nielisza zostaje Maciej Gąsiorowski. On też w roku 1641 zbudował w Nieliszu kaplicę filialną parafii wieląckiej oraz przy niej domek dla wikariusza. Po nim dobra te posiadł Ignacy Żaboklicki, następnym posiadaczem został Jan Chryzostom Zelski, komendant twierdzy zamojskiej. Władze carskie w 1864 roku wprowadziły samorząd gminny i w tym okresie powstała Gmina Nielisz.